Slechts een jaartje heeft mijn OV-chipkaart het volgehouden. Steevast op dezelfde plek, met een licht dwangneurotisch tintje, zat-ie daar altijd achter mijn pinpas in mijn portemonnee opgeborgen. Zoals de lokale bibliothecaresse je het boek ‘Van bier naar fanta: van alcoholisch naar fantastisch. Deel 2: mam ich mot vanaovend spieje’ van Wil van de Kaart meteen van het juiste boekenschap kan graaien, zo trek ik mijn OV-kaart. Zelfverzekerd, zakelijk en te snel voor het blote oog. Tenminste, in mijn belevenis.
Helaas stond ik de laatste maanden steeds langer voor de kaartlezer. In het begin moest ik de kaart 2 à 3 keer voor de lezer houden. De afgelopen weken wel 8 tot 10 keer. Ergens in die periode informeerde ik bij een vriendelijke conducteur hoe ik mijn kaart moest vervangen. Daar had ik toch de tijd voor, aangezien ook hij een minuut kwijt was met het scannen van mijn kaart. Ik weet niet meer wat hij zei, maar het zou me € 7,50 kosten. En daar was ik het niet mee eens.
Vorige week was het weer zover. Bij de kaartlezer laat ik eerst een rits treinreizigers voorgaan. Daarna probeer ik een niets begrijpende Aziaat de wereldwijd bekende lichamelijke uitdrukking van “Gaat u maar voor, meneer” uit te leggen. Met een lichte duw. Eindelijk ben ik dan aan de beurt om uit te checken. En natuurlijk lukt dat weer voor geen meter. Alsof ik een bril sta te poetsen wrijf ik met het uiteinde van mijn shirt de kaart schoon. Ik probeer het opnieuw.
Als niet alleen ik, maar ook alle andere aanwezigen op het perron dankzij dat misselijkmakend gepiep van de kaartlezer ervan op de hoogte worden gebracht dat ik niet succesvol ben uitgecheckt kijk ik gefrustreerd omhoog. Daar sta je dan. De oetlul die niet weet hoe hij moet uitchecken. De OV-misdadiger. Ik slaak een diepe zucht, en probeer het nog eens, en nog eens.
Een van de twee conducteurs die op het perron staan komt op me af gelopen en reikt me zijn helpende hand toe. Na drie mislukte pogingen op de kaartlezer probeert hij mijn OV-kaart te scannen met zijn hi-tech apparaatje. Ondertussen vertelt hij me dat ik in het bezit dien te zijn van een geldig vervoerbewijs. Heel bijdehand vraag ik waarom hij mijn OV-kaart dan heeft afgenomen. Alles behalve vriendelijk is de blik die ik terugkrijg.
‘Ik kan je hier een boete voor geven hoor’
‘Meneer,’ antwoord ik. ‘Hij doet het wel. Het duurt alleen wat langer.’ Na poging nummer 9 is het hem gelukt en geeft hij mijn kaart terug. ‘Tja, ik ga geen € 7,50 betalen voor een nieuwe kaart,’ licht ik toe. ‘Deze heeft altijd netjes in mijn beurs gezeten’
‘Ze kosten tijdelijk maar € 2,’ motiveert hij me verzuchtend.
‘Aha, € 5,50 goedkoper…’ Op een moment dat snotblagen zoals ik horen dat de vriendin zwanger is of dat we een boete moeten betalen kunnen we ineens hoofdrekenen als de beste. ‘Ik zal kijken wat ik kan doen meneer!’ bemoedig ik hem in mijn loopje richting de trappen.
‘Je moet nog uitchecken jongeman!’
‘Oh, dus u was er alleen op uit om me een boete te geven…’
Lul.
Jeroen Litjens – Ogenblikje.com
